Regie
Sherman De Jesus
Status:
Development
In de grote veilinghuizen als Sotheby’s en Christies leveren niet alleen de impressionisten veel geld op, maar ook de moderne naoorlogse kunst.
De Nederlandse kunstenaar Henk Peeters, één van de oprichters van de kunstgroepering NUL uit de jaren ‘60 heeft zich altijd verzet tegen ‘het rinkelen van de kassa’. Daar is kunst niet voor bedoeld, volgens hem. Het is dan toch frappant dat hij in 2001 zijn gehele collectie van kunstwerken van verschillende kunstenaars (waaronder Jan Schoonhoven, Jan Henderikse, Yves Klein en Piero Manzoni) ter beschikking heeft gesteld aan veilinghuis Sotheby’s om te laten veilen.
Henk Peeters zegt zelf dat hij van alle bij Sotheby’s geveilde kunst een werk van Ben Vautier het meest zal missen: het is een schoolbordje met daarop de tekst C’est la faute à Duchamp. Henk Peeters vindt dit werk zo mooi omdat kunstenaar Marcel Duchamp degene was op wiens werk de Nul-groep voortborduurde. En in feite is het dus allemaal ‘de schuld van Duchamp’.
Deze documentaire laat zien hoe kleine verschuivingen in het denken over kunst tot stand komen. Net zoals de verschuiving in de kunst sinds Marchel Duchamps ’ ready made.
De Nul-groep droeg geen boodschap uit en nam de werkelijkheid zoals die was. Ze wilde een kunst die iedereen kon begrijpen. Er was geen hiërarchie, geen ordening, het was objectief. Nul kunst vormde een reactie op het uitbundige schilderwerk van Karel Appel en consorten in de Cobra-beweging van na WO II.
Henk Peeters is beroemd geworden met ogenschijnlijk eenvoudige kunstwerken gemaakt met simpele materialen als watten, kunstbont, vogelveertjes, schuimplastic, nylondoek, water en koeienhuiden. Hierin speelt de tastzin een grote rol.
Naast zijn werk als kunstenaar omringde hij zich zijn hele leven met de heksenketel van de kunstwereld: als organisator, als actievoerder, als didacticus en als zakelijk leider van Nul en Zero.
De Italiaanse kunstenaar Piero Manzoni was een vernieuwer in de kunst, en in zijn werk gingen het leven en het kunstenaarschap op een unieke manier samen. Zo blikte hij poep in en verhief het op die manier tot kunst. Op vrijdag 2 juni 1961 zette Manzoni zijn handtekening op Peeters linkeronderarm en verklaarde hem daarmee tot kunstwerk, compleet met acte van authenticiteit. Wat voor gevolgen heeft het als kunst en het leven op zo’n directe manier samengaan? En is er in het geval van Nul en Henk Peeters nog sprake van kunst als het leven en het kunstenaarschap zo intens met elkaar samenvallen?
Door Manzoni kwam Peeters in aanraking met de andere Italianen Fontana en Castellani, en daarna in Duitsland met Uecker, Mack en Piene, en in Frankrijk met Yves Klein en Soto. Het was opvallend dat zo’n internationale groep mensen op dezelfde golflengte zit. Ze begrepen elkaar direct; er werd niet over kunst gepraat en nooit conferenties gehouden over de bedoeling van kunst. Nee, je keek naar elkaars werk.
Henk Peeters kan als geen ander glashelder over eigentijdse kunst vertellen.
Door een reis in de tijd met de kunstenaar, didacticus en organisator HENK PEETERS maakt deze film op een persoonlijke manier de kunst toegankelijk.
De veiling bij Sotheby’s speelt een belangrijke rol: de diversiteit van de geveilde stukken was groot en geeft een mooi overzicht van de Nul-kunstenaars waarmee Peeters zich heeft beziggehouden.
De film geeft van binnenuit de kunstwereld een kijk op de geldhandel die ermee gemoeid is. Wanneer wordt kunst geld waard?
